Een jonge vrouw heeft sinds haar tienerjaren regelmatig last van een koortslip, die steeds weer terugkomt als het vakantie wordt. Binnen de Germaanse geneeskunde herkennen we de koortslip als de helingsfase van een scheidingsconflict; gescheiden (willen) zijn.

Toen ze de Germaanse geneeskunde leerde kennen begon ze zich af te vragen wanneer de koortslip voor de eerste keer optrad. Het was na een weekendje weg met haar toenmalige vriend. Ze was eigenlijk al op hem uitgekeken, maar ze kon het niet over haar hart verkrijgen om het net voor het weekend uit te maken, omdat hij het had georganiseerd, waarop ze besloot om het dan maar na het weekend te vertellen. Het zoenen “gedoogde” ze, maar eigenlijk wilde ze dat niet meer. Ze wilde daarvan gescheiden zijn.

Tijdens de conflictactieve fase ulcereert de opperhuid op de plaats die met de scheiding wordt geassocieerd. De ulceraties zijn microscopisch klein en blijven daarom meestal onopgemerkt. Het maakt de huid op die plek gevoelloos en dat is ook exact het biologische doel.

Na het weekend, toen het “gevaar” geweken was, ontstond voor de eerste keer een koortslip. Onder de met vocht gevulde blaasjes wordt een nieuwe huid aangemaakt. De oude geneeskunde schrijft een koortslip toe aan het “herpesvirus”, die je “altijd bij je houdt” en “toeslaat” als het “immuunsysteem” verzwakt is.

In de nieuwe geneeskunde is het allemaal een stuk minder spannend, want wij hebben virussen en het immuunsysteem niet nodig in ons verklaringsmodel. De “vakantievibes” herinnerden haar onbewust aan het bewuste weekend, waardoor het biologische speciaalprogramma steeds opnieuw, als een soort alarmsysteem, werd afgetrapt. Toen ze zich daarvan bewust werd bediende ze onbewust het schakelaartje van de opperhuid van haar bovenlip, te vinden in de hersenschors, in de sensorische cortex om precies te zijn, die sinds dat bewuste weekend wat te scherp stond afgesteld. Sindsdien kwam de koortslip niet meer terug.

“Until you make the unconscious conscious, it will direct your life and you will call it fate.”

― C.G. Jung