De reguliere geneeskunde beschouwt ziekte als een fout of zwakte van de Natuur. Er is iets niet goed met de genen, er is een hormonale onbalans, het “immuunsysteem” is te zwak, er is sprake van slijtage of bepaalde cellen beginnen zich plotseling ongeremd te delen. En dan vliegt er ook nog van alles door de lucht dat jou kan “infecteren”. Hoe is het mogelijk dat we dat allemaal overleven!

Binnen de Germaanse geneeskunde is er geen sprake van een fout van de Natuur of van willekeur, maar zijn ziektesymptomen doelgerichte aanpassingen van het lichaam op specifieke vormen van stress, of het herstel daarvan. Wij spreken daarom liever niet over ziektes, maar over biologische speciaalprogramma’s, wat dus eigenlijk overlevingsprogramma’s zijn, die worden aangestuurd vanuit een specifiek relais in de hersenen en die worden afgetrapt na een min of meer dramatische, onvoorziene en isolatief beleefde gebeurtenis, oftewel een biologisch conflict. Met dit uitgangspunt én door de psyche, de hersenen en het lichaam als één biologische unit te beschouwen kunnen wij alles wat wij ziekte noemen bio-logisch verklaren!

Een longarts schrijft de “ abnormale verwijding” van de wand van de bronchiën, bronchiëctasie genaamd, toe aan een infectie, een stoornis van het afweersysteem of aan een erfelijke aandoening. Binnen de Germaanse zien wij de weefselafname in de bronchiën ook, maar in onze ogen is bronchiëctasie een onderdeel van een proces, dat wordt aangestuurd vanuit de sensorische cortex, met een zinvol doel, nl. overleven! Door de weefselafname ontstaat een wijder lumen waardoor meer lucht de longen kan bereiken, om beter te kunnen vechten of vluchten, als gevolg van een territoriumangst of schrikangst (afhankelijk van hormoonstatus, geslacht en biologische handigheid). Als het gevaar geweken is volgt nog de bronchitis, oftewel de helingsfase van de bronchiëctasie, waarin het lichaam met hulp van bacteriën en onder begeleiding van zwelling weer terugkeert naar de fabrieksinstellingen. Met andere woorden de bronchiëctasie en de bronchitis zijn de “linker en de rechter schoen” van hetzelfde biologische speciaalprogramma.

Binnen de Germaanse geneeskunde is iedere aanpassing in het lichaam het onderdeel van een overlevingsprogramma, met symptomen in de conflictactieve fase en in de helingsfase. Soms zijn symptomen zo heftig – maar dan alleen als de stress ook zo heftig was – dat we ze moeten begeleiden, soms zelfs met medicijnen of door te opereren, maar we hoeven nooit iets te bestrijden. En helemaal wanneer we de Germaanse kennen WETEN we op voorhand wanneer we potentieel conflictactief zijn en zelfs met hoge waarschijnlijkheid welk orgaan “meedoet”. Überhaupt weten we dat het lichaam nooit iets zomaar doet. “Nature does nothing uselessly, aldus Aristoteles. Nu zijn we alert en schieten we ook niet overdreven in de angst wanneer het lichaam laat weten dat het bezig is met herstel. We weten namelijk over het hoe en waarom en dat stelt ons gerust. Danke Dr. Hamer!

In mijn boek Wessel schrijf ik dat alles “wat wij ziek noemen in werkelijkheid de hoogste expressie is van de levenskracht van een organisme”. Ik gun het iedereen dat je die zin begrijpt. Studeer daarom de Germaanse geneeskunde zolang je gezond bent, want dan maak je je steeds minder druk over ziektes en ontstaat meer vertrouwen, ruimte en focus om de doelen te bereiken waarvoor jij hier werkelijk bent.