Een oudere vrouw moet lijdzaam toezien hoe een van haar kinderen een kankerdiagnose krijgt en na jaren van zware behandelingen en lichamelijke aftakeling overlijdt. Enkele maanden later overlijdt ze zelf ook, aan “acuut hartfalen”.

In de reguliere geneeskunde kan het hart plotseling “falen”, ook al is er vaak helemaal geen sprake van teveel cholesterol of een bloedprop. Naar gebeurtenissen die eraan voorafgingen wordt niet gevraagd.

In de Germaanse geneeskunde is het biologische conflict van de hartspier* een “OVERBELASTINGSCONFLICT”, veroorzaakt door een negatieve overbelasting van stress. De trofische functie van de hartspier, verantwoordelijk voor de voeding van het weefsel, wordt AANGESTUURD vanuit het hersenmerg, de samentrekking van de ventrikels en het ventriculaire prikkelgeleidingssysteem worden AANGESTUURD vanuit de motorische cortex.

Tijdens de conflictactieve fase treedt necrose (celverlies) op in het hartspierweefsel en, evenredig aan de mate en duur van de stress, toenemende verlamming van de hartspier. De geleiding van de elektrische impulsen van het hart vertraagt, omdat het signaal van de AV-knoop het genecrotiseerde gebied moet omzeilen. Dit veroorzaakt fysieke oververmoeidheid en een onregelmatige hartslag, wat de cardioloog respectievelijk diagnosticeert als hartinsufficiëntie en een bundeltakblok. Als het conflict lang aanhoudt kan de wand van de hartspier letterlijk scheuren, “hartverscheurend zijn”, wat een hartstilstand veroorzaakt.

Tijdens het eerste deel van de helingsfase, als de negatieve stress overload achter de rug is, wordt de necrose van de hartspier aangevuld door celvermeerdering. Er ontstaat littekenweefsel. Bij een ontsteking wordt de aandoening myocarditis genoemd. Tijdens de Epileptoïde Crisis (EC), in het midden van de helingsfase, wordt het HERSENOEDEEM UITGEDREVEN; dát is het hartinfarct. Dr. Hamer: “Wat hartaanvallen betreft hebben we de significante rol van de hersenen niet herkend, net zo goed als dat we de rol van de hersenen over het hoofd zien bij kanker.”

Een kenmerkend symptoom van de myocardaanval is een acute verandering van de bloeddruk. De rechter hartspier initieert de bloedstroom naar de longen, terwijl de linker hartspier bloed via de aorta naar de rest van het lichaam verplaatst. Het linker ventrikel vereist meer initiële kracht (“druk”) dan de rechter hartspier, omdat de afstand van het bloed dat van het hart door het hele lichaam reist veel langer is. Dit verklaart waarom de linker hartspier groter is en waarom het wegvallen van de bloeddruk tijdens de EC bij een linker myocardinfarct aanzienlijk gevaarlijker is dan bij een rechter myocardinfarct. Bij veel conflictmassa (bij veel negatieve overbelasting van stress) kan de linker myocardaanval fataal zijn.

Tijdens de ontwikkeling van het embryo in de baarmoeder, op dag 22 om precies te zijn, fuseren de hartbuizen en draait het hart 180 graden. Daarmee is er geen kruislings verband meer van de “partner- en moeder/kind zijde” van het hart, wat maakt dat de vrouw in kwestie, een biologische linkshander, haar overbelastingsconflict m.b.t. haar kind leed met haar linker “gevaarlijke” hartspier.

Volgens de familie heeft God haar opgehaald. Volgens de arts ging “de pomp” kapot. Volgens de Germaanse geneeskunde werd het verlies van haar kind haar uiteindelijk teveel.

* Voor de overige speciaalprogramma’s van het hart, w.o. de krans(slag)aderen, zie germaansegeneeskunde.nl.