Met het mooie weer valt het me op hoeveel mensen een glucosemeter dragen op de bovenarm. Een piepje verraadt dat er iets met de bloedsuikerspiegel niet goed is.

De moderne geneeskunde ziet ziekte als een fout of pech van de natuur. Er is sprake van een hormonale disbalans, het is “genetisch”, er ontspoorde iets of drong het lichaam binnen door “een verzwakt immuunsysteem”. Manly P Hall zei: “This world has many religions, but Nature has but one truth”!

De natuur kent geen type I en II, maar een mannelijke- en vrouwelijke “diabetes”.

Twee rivaliserende katten draaien om elkaar heen. Er dreigt een gevecht. Een glucosesensor in de bovenpoot van beide katten zou op dat moment een hoge bloedsuikerspiegel laten zien. Dat wordt AANGESTUURD vanuit de
tussenhersenen (diencephalon), die de bèta-eilandcellen (van Langerhans) in hun functie laat onderpresteren. Zo wordt nl. minder insuline geproduceerd, waardoor de suikers nog niet naar de cellen gaan. Dat moet ook niet, want het gevecht is nog niet losgebarsten! We zien op dat moment hyPERglykemie. Na het gevecht, maar ook wanneer het niet tot een gevecht kwam, keert de functie van de eilandcellen onder schommelende waarden (soms met bewustzijnsstoornissen of een absence) weer terug naar normaal.

De “poezenreactie” op een dergelijke situatie is die van angst/afkeer/walging en het zich willen terugtrekken. Dit zet, AANGESTUURD vanuit het glucagonrelais dat exact tegenover dat van de bèta-cellen ligt, een onderpresteren van de alfa-eilandcellen in gang. De daarmee afgenomen glucagonproductie veroorzaakt hyPOglykemie, die het teruggetrokken gedraag “maakt”. Ons gedrag is biologisch! In de herstelfase zien we dezelfde schommelende waarden.

Wanneer wij ons ergens – herhaaldelijk – sterk tegen verzetten of daar een afkeer van hebben (school, sport, moeten presteren, onrecht, bepaalde personen, beslissingen die over jou worden genomen, “tot 10 moeten tellen”, enz.) zien we hetzelfde proces als bij de katten! Alleen onze stress duurt onnatuurlijk lang, is heftiger en keert veel vaker terug dan in de dierenwereld. Dat maakt dat de herstelfase soms gevaarlijk schommelende waarden kan laten zien, waarbij medisch ingrijpen noodzakelijk is. Maar de oorzaak kent u nu. Knowledge is power.

Onze samenleving is anti-biologisch. “Puppy’s” MOETEN op hun 4e al veters kunnen strikken, de toetsscores MOETEN beter want zo kun je niet naar de HAVO en veel mensen MOETEN meer werken dan ze lief is. Het gevolg is een ratrace met steeds meer glucosemeters op de bovenarm. Artsen staan voor een raadsel! Ze begrijpen niet dat het zoeken naar de verklaring voor diabetes in een petrischaal hetzelfde is als het bestuderen van het gedrag van apen in een dierentuin. Onderwijskundigen hebben ondertussen nóg een nieuwe invullijst bedacht, om het kind “te leren begrijpen”. Begrijpen ze dit blog ook?

De nieuwe pedagoog denkt biologisch. U zult steeds vaker de conclusie trekken dat niet het kind ziek was, maar deze wereld.