Wanneer je een nest kittens te vroeg weghaalt en je zou het even later weer terugplaatsen dan herkent de moederpoes haar jongen niet meer. De natuur heeft bij zogenaamde “scheidingsconflicten” nl. een verlies van het korte termijngeheugen geïmplementeerd. De biologische zin van deze “vergeetachtigheid”, die wordt AANGESTUURD vanuit de sensorische cortex, is dat het moederdier niet wegkwijnt van verdriet, maar juist eerder klaar is voor een nieuw nest. Aristoteles zei: “Nature does nothing uselessly”.

Ook onze “kittens” kunnen plotseling gescheiden raken van het “nest”, of DREIGEN daarvan gescheiden te raken, b.v. door een plotseling overlijden in het gezin, huiselijk geweld of wanneer de ouders uit elkaar gaan. Op dat moment werkt onze sensorische cortex op dezelfde manier, met in de post-stressfase een lage bloedsuiker met mogelijk absences tot gevolg. We noemen deze symptomen al snel een “stoornis”, b.v. Attention Deficit Disorder (ADD), terwijl er een evolutionair overlevingsprogramma afliep! De diagnose zelf kan door het kind worden ervaren als “er is iets niet goed met mij”, met het gevaar van (iatrogene) vervolgaandoeningen.

Ook bij oudere “leden van het roedel” die plotseling gescheiden raken van hun levensgezel, dierbare vriend(in) of familielid zien we dit “geheugenverlies”, alleen in deze leeftijdscategorie noemen we dat anders, nl. tekenen van de ziekte van Alzheimer. De vaak levenslange angst maakt dat de diagnose als een additioneel scheidingsconflict kan worden ervaren, immers, nu verlies ik het contact met mijn geliefden. Ook deze angst doet de situatie vaak geen goed, maar daar komt nog iets bij.

Wanneer een dier de kudde uit het oog verliest of verdwaalt (uit de vertrouwde omgeving geraakt) houdt het, AANGESTUURD vanuit de relais van de nierverzamelbuizen, die liggen in de hersenstam, onmiddellijk vocht vast. Met meer vocht heeft het dier nl. meer tijd om de kudde terug te vinden, maar de uroloog kijkt zo niet en diagnosticeert “anurie of oligurie”. Wanneer beide relais betrokken zijn raakt het dier gedesoriënteerd en begint instinctief rondjes te lopen, met het BIOLOGISCHE DOEL om gevonden te kunnen worden maar niet nóg verder te verdwalen. Zie daar de reden waarom zoveel bejaarden met een Alzheimer-indicatie, eenmaal opgenomen in een verzorgingstehuis (een totaal vreemde omgeving), plotseling rondjes beginnen te lopen. De geriater zegt: “De situatie verslechtert nu wel heel snel. We denken aan dementie”.

Wanneer wij biologisch leren denken en gaan leven naar de code van onze hersenen dan is the sky voor onze kinderen the limit en stijgt de kwaliteit én duur van ons leven SPECTACULAIR. Maar dat leren we niet. De standaardboekjes van de gecontroleerde uitgeverijen en de standaard protocollen van de gecontroleerde verzekeraars houden ons collectief in een wurggreep. Zolang dat zo is dweilen we in de jeugd- en ouderenzorg met de kraan open en is het kassa voor de farmaceuten.

Wie de schoen past trekke hem aan.