Binnen de GNM kennen we 4 soorten hartaanvallen, die horen bij vier verschillende biologische speciaalprogramma’s, die vier onderscheidende conflictthema’s hebben en die worden aangestuurd vanuit vier verschillende hersenrelais:

 

 

De kransslagaderen worden aangestuurd vanuit de rechter insula, een gebied diep in de hersenschors, waar de vier cortexen (pre-motorisch sensorische-, motorische-, sensorische-, post-sensorische-) elkaar ontmoeten.

 

In de bronsttijd vecht het mannetjeshert met rivalen om zijn territorium. Om optimaal te kunnen presteren treedt het biologische speciaalprogramma van de kransslagaderen in werking. Tijdens de conflictactieve fase ulcereert de binnenbekleding. Het biologische doel van het celverlies is om het lumen te verwijden, zodat meer bloed van het hart naar de weefsels kan stromen. Soms wel twee keer zoveel als normaal! Op die manier kan meer zuurstof worden afgeleverd in de cellen, om beter te kunnen vechten. Tijdens de “vechtfase” heeft het hert milde angina pectoris; steken op de borst.

 

Wanneer de bronsttijd achter de rug is kunnen de slagaderen van het hert herstellen. Dit gebeurt met behulp van cholesterol, dat voor 80% wordt aangemaakt in de lever. Tevens vormt de cholesterol een schacht, die de herstellende slagaderwand beschermt tegen het langsstromende bloed.

Tijdens de helingsfase ontstaat oedeem (vochtophoping) in het hersenrelais dat de kransslagaderen aanstuurt, die op een heel specifiek moment weer wordt uitgedreven. Dat is de hartaanval, die bij het hert meestal mild is, omdat de conflictactieve fase (de bronsttijd) niet lang duurt. Echter hoe meer “conflictmassa” (hoe langer het conflict aanhoudt of hoe “zwaarder” het is), hoe zwaarder de zogenaamde Epileptoïde Crisis, wat in het speciaalprogramma van de kransslagaderen een “hartaanval” is, soms (bij veel conflictmassa) met fatale afloop. Dr. Hamer: “Wat hartaanvallen betreft hebben we de significante rol van de hersenen niet herkend, net zo goed als dat we de rol van de hersenen over het hoofd zien bij kanker.”

 

Ook mensen moeten soms vechten voor hun territorium, bv. vanwege een scheiding of de inbeslagname van een eigendom, het verlies van een bedrijf, een faillissement, het verlies van een werkplek door ontslag, een fusie of een vervroegd pensioen vanwege ziekte of bezuinigingen. Het niet langer kunnen uitoefenen van een hobby (een muziekinstrument spelen, schilderen, schrijven, tuinieren, een sport) kan ook worden ervaren als een territoriumverlies. Het verlies van iemands vaardigheden als gevolg van een ongeval of het verlies van een intellectueel eigendom (onderzoeksresultaten, vertrouwelijke gegevens, octrooi, handelsgeheim) horen daar ook bij. Het verlies van een lid van het “roedel” (ouder, echtgenoot, partner, kind, een huisdier, vriend, collega, klant) door een ruzie of scheiding kan het conflict ook veroorzaken. Mannen lijden een territoriumverlies-conflict wanneer ze een seksuele partner verliezen. Denk biologisch!