Een 33-jarige man heeft sinds zijn 16^e last van uitslag en eczeem, voornamelijk aan de rechterkant van zijn lichaam.

In de Germaanse Geneeskunde houden ALLE “aandoeningen” van de opperhuid verband met een “scheidingsconflict”. De relais waarvandaan de huid wordt AANGESTUURD bevinden zich in de sensorische cortex. Tijdens de conflictactieve fase is de huid droog, ruw, schilferig, koud en soms gevoelloos. Een typisch symptoom is ook het korte termijn geheugenverlies, dat dienst doet als het tijdelijk kunnen “vergeten” van degene die “van de huid werd gerukt”, door het geheugen te blokkeren (in de dierenwereld herkent een moederkat haar kittens niet meer wanneer ze te vroeg van haar zijn gescheiden). Een langdurige conflictactieve fase leidt tot “genetische ziektes” als ichtyosis en de ziekte van Netherton.

Op zijn 16^e verdwijnt de vader van de (rechtshandige) jongeman plotseling een aantal weken uit zijn leven. Zijn moeder wil niet zeggen waar hij is, maar van de ene op de andere dag is de vader net zo plotseling weer terug. Sindsdien heeft de jongen regelmatig last van uitslag en eczeem, aan de “partnerzijde” van zijn lichaam. Als de jongen het huis uit is wordt de uitslag minder, maar keert soms nog wel terug, uitsluitend wanneer hij bij zijn ouders op bezoek is geweest, maar niet elke keer.

Tijdens de helingsfase wordt de huid hersteld. De huid zwelt op, wordt rood, ontstoken, geïrriteerd, jeukt en is gevoelig voor aanraking (hyperesthesie). Afhankelijk van de verschijningsvorm noemen we dit eczeem, dermatitis, neurodermatitis, psoriasis, alopecia, netelroos, waterpokken, rosacea, rodehond of lupus. De uitslag “laait weer op” door een “spoor”, dat wil zeggen, wanneer je onbewust wordt herinnerd aan het oorspronkelijke biologische conflict, in dit geval de scheiding.

Toen de jongeman de Germaanse Geneeskunde leerde kennen wist hij dat zijn “huidprobleem” te maken moest hebben met de scheiding van zijn vader. Het enige dat hij nog moest ontdekken is waarom de uitslag toch soms terugkomt. Wat bleek? Al die jaren had hij gedacht dat zijn vader door een ruzie was vertrokken, terwijl hij zichzelf in werkelijkheid vrijwillig had laten opnemen in een ontwenningskliniek. Dat was ook de reden waarom zijn moeder niet wilde vertellen waar hij was. Telkens als hij bij zijn ouders was, waarbij er soms (niet elke keer) een “woordenwisseling” was, was hij bang dat zijn vader weer zou vertrekken en trapte hij op zijn spoor. Nu hij de ware oorzaak van het gescheiden raken van zijn vader begreep, groeide zijn respect voor hem en was hij ook niet bang meer dat hij opnieuw zou verdwijnen, ook niet als ze soms ruzie maakten. Sindsdien keerde de uitslag helemaal niet meer terug.